ADSL مخفف Asymmetric Digital Subscriber Line به معنی خط اشتراک دیجیتالی نامتقارن است. این تکنولوژی انتقال سریع تر اطلاعات با پهنای باند بالاتر را نسبت به فناوری Dial-Up  از طریق سیم مسی تلفن که در تمامی خانه ها وجود دارد را میسر می کند.

برخلاف تکنولوژی Dial-Up که برای انتقال اطلاعات نیاز به شماره گیری و اشغال شدن خط تلفن وجود داشت، تکنولوژی ADSL بدون شماره گیری و اشغال خط تلفن، همیشه متصل است، چرا که در این تکنولوژی از اکثر کانال ها برای دریافت اطلاعات کاربر و تنها از یک بخش کوچک کانال برای ارسال اطلاعات کاربر استفاده می کند.

تا سال ۲۰۰۰ میلادی ارتباطات ADSL و اشکال دیگر از ارتباطات پر سرعت DSL در مناطق شهری در دسترس بودند. (این در حالی است که هنوز در ایران این نوع از ارتباط اینترنت توسط شرکت های ISP ارائه می شود.) ADSL به طور همزمان می توانست علاوه بر انتقال اطلاعات دیجیتالی، اطلاعات آنالوگ (صدا) را به صورت همزمان در خط تلفن منتقل کند. این فناوری به صورت کلی از سرعت دانلود 128kbps تا سرعت 16mbps را در اختیار کاربر قرار می دهد.

با ADSL و اشکال دیگر DSL، ارائه دهندگان خدمات تلفن، ارائه دهندگان خدمات اینترنت و روش های دیگر اتصال به اینترنت مانند مودم ها، روتر های وای فای و ارائه دهندگان اینترنت فیبر نوری با یکدیگر به رقابت می پردازند.

ADSL با استفاده از فیلتر DSL یا اسپلیتر فرکانس های بالاتر را جدا می کند و از این طریق میتوان از خط تلفن ثابت و مودم ADSL به طور همزمان استفاده کرد.

در مرکز تلفن، خط تلفن به مالتی پلکسر متصل می شود، جایی که یک اسپلیتر اضافی سیگنال صوتی را از شبکه تلفن جدا می کند.

ADSL بیشتر برای ارتباط یک طرفه چند رسانه ای طراحی شده است و در آن حجم زیاد اطلاعات از سمت کاربر دانلود می شود اما حجم کمی از اطلاعات می تواند از سمت کاربر ارسال شود.

ADSL یک روش مقرون به صرفه برای دسترسی به اینترنت با سرعت بالاتر در مقایسه با روش Dial-Up است.

مهم ترین ایراد ADSL سرعت آن است (مخصوصا سرعت ارسال آن) و خب این موضوع طبیعی است چرا که فناوری ADSL تقریبا قدیمی است و برای زمان خودش طراحی شده بود. در شبکه های کامپیوتری که دورکاری و کار ریموت برای پشتیبانی شبکه اهمیت پیدا می کند ADSL اصلا کاربردی نیست و سبب انجام کند خدمات شبکه می شود.